…på at du kom deg ut?

Ved Gjøsetstølen, ein dag veret var litt bedre enn denne gongen

Det lurar eg ofte på. Har det nokon gong hendt at du – etter å ha kasta vekk mykje tid med gruing og luring – har komt deg ut døra, og komt deg på gå/ski/sykkel/fjelltur, og så, etter ti minutt, så tenkte du: – Nei, dette var ein idiotisk ide! Eg skulle blitt heime i sofaen med chipsposen min. (No ser vi bort frå tilfelle der ein ikkje har kledd seg etter forholda).

Eg sat heime i stova og grua meg saman med ein kamerat ein gong, vi skulle på Langeland skisenter og gå rundt Gjøsetstølen (12 km). Det regna så hardt at ein kunne ikkje sjå enkeltdropar i bassenget i hagen, det var jevn tromming. Liten sørleg storm, var det meldt.

– Kom igjen, sa kameraten min, det blir fint når vi først kjem oss ut.

– Ta deg sammen, sa eg, det blir ikkje fint, det blir heilt forferdeleg, det er enkel hoderekning, det.

– Nei, kom igjen, sa kompisen min, og han er ein skikkeleg stabeis, så han fekk jo viljen sin til slutt.

Eg kledde meg etter forholda, i heil Gore-Tex-jaktdress og sydvest(!). Fint langrennsantrekk :-/

– Du må innrømme at dette er ganske fint, sa kameraten min då vi glei ned den første, slake, to kilometers unnabakken i løypa. Vinden tok ikkje så fælt lenger, og regnet hadde stilna litt. Og det var faktisk det. Glien var god, vi fekk meir eller mindre vannplaning i sporet, det gjekk så det freste. Det begynte rett nok å regne litt meir etter kvart, men då var eg blitt så sveitt at det var ikkje godt å seie kva som var svette og kva som var regn. Dessutan var eg så varm at litt regn var berre forfriskande.

Men så kom vi til ei tjønn oppe på ei flate heilt inst på fjellet. Der var vårløysinga i full gang, isen hadde proppa utløpet til ein bekk, og tjønna hadde vakse opp, så hundre meter av sporet var vekke i ein sjø av grå slush. Vi hadde gått åtte km, det var berre fire igjen, så det var ikkje så fristande å snu.

– Vi må berre komme oss høgare opp i terrenget, sa kompisen min og kom seg opp til staden der ein bekk rann ut i sørpesjøen. Bekken var ein slags sakte veltande, tre meter brei flod av slush, den og. Idet han steig utpå, sokk han i til over knea, og eg såg korleis skia hans bøygde seg omtrent som ein U, det var eit under at dei ikkje knakk. Det ville ikkje vore så veldig kjekt, å bli ståande i eit sørpemjukt spor, utan ski, fem kilometer inne i fjellet, ein time før mørket. Og han er nitti kilo, eg var vel sikkert 130 den gongen. Hadde eg gått utpå der, så hadde skia mine knekt som fyrstikker.

– Kom tilbake, det der går aldri, skulle eg til å seie, men så sette kameraten min i eit tigerbyks og heiv seg over dei tre metrane med sørpe.

Så der sto han, tre meter frå meg, det kunne like gjerne vore tre kilometer. For der han gjekk og bøygde skia, der kunne ikkje eg gå, og det tigerbykset, det kunne eg ikkje gjenskapt i fantasien ein gong.

– Kom igjen, sa kompisen min. Han seier ofte det til meg.

– Nei, sa eg. Eg hadde sett eit slags felt i slushen der han såg ut til å være litt kvitare enn alt det andre grå, og rekna meg fram til at der var nok vatninnhaldet litt lavare, og bæreevna litt større. Eg glei forsiktig utpå. Så forsiktig som ein mann på 130 kilo kan. Det ligg ei begrensning der. Eg sokk i til midt på låret, i ein febrilsk augneblenk såg eg for meg korleis skia mi ville knekke, kasta meg over på sida – i slushen – så skia skulle få avlastning, røska skia opp av slushen og retta foten mot kameraten min:

–  Ta ho av! Ta ho av! Ropte eg. Den andre og! Han la seg på magen, strekte seg utpå slushen, fekk tak i bindingane mine og fekk av skia. So låg eg der strekk ut på slushen. Med ein gong eg prøvde å røre på ein kroppsdel, sokk denne kroppsdelen ned i issørpa. Eg rulla meg rundt, og så ved hjelp av ei forsiktig slags brystsvømming fekk eg ålt meg inn på fastare grunn. Du kan no prøve å rekne ut kor våte vi var. Det blas frisk bris, temperaturen var kanskje fire varmegrader, og det regna fortsatt. Ikkje at det eigentleg spelte nokon rolle.

– No må vi gå som faen, sa kameraten min. Og det gjorde vi.

Og vi heldt varmen, kom oss inn att til skistadion lenge før det mørkna, kledde av oss og sat på handdukar i bilen, og kom heim til varm badstu.

– Du må innrømme at det var ein ganske fin tur, sa kameraten min då vi sat på badstutrammen seinare på kvelden. Og det var faktisk det. Tenk alt vi opplevde, og kor vi fekk tatt oss ut, i staden for å sitje inne og sjå ut på regnet heile ettermiddagen. Og dessutan: Ein kveld på badstutrammen med godt samvit, det er tusen gangar bedre enn ein kveld på badstutrammen som du veit at du ikkje har fortent.

Etter det, når eg sit og kvir meg på å komme meg over dørstokken, så seier eg ofte til meg sjølv: Det kan ikkje bli verre enn ein stormkveld på Gjøsetstølen. Det blir bra. Og det blir det. Alltid.