Røntgenstrålar på alle kantar. Folka gjekk i blyfrakkar. Her var eg ikkje høg i hatten.

Saka er klar: Skal du ha noka glede av bekymringane, må du ta dei på forskot. For dei blir som regel ikkje noko av. No har eg gått gjennom nokre skremmande timar, men enden var god: Brystsmertene mine skriv seg ikkje frå hjartet, for det er det absolutt ingen ting i vegen med.

Eg sa til dottra mi i går, at dei snakkar om å gå inn i lysken, hvilket betyr at eg må ligge og sprike med beina mens ein eller fleire personar rotar rundt nedi der. Eg kan tenke meg situasjonar der det er lettare å bevare ein rest av verdighet. Då kunne min ven Einar muntre meg opp med ei historie om ein kar han kjende, som var inne for å operere ein svull av typen Ole Bull (du veit det finst eit hull midt bak som rimar på Bull). Han vart lagt på ein benk og måtte skreve så bredt han kunne (Einar demonstrerte stillinga), og så sa legen at «dette var eit veldig interessant tilfelle», og så henta han eit halvt kull med medisinstudentar, så dei kunne få studere (og sikkert fantasifullt kommentere) denne mannens ytterst interessante endetarmsopning.

– Vi får håpe du slepp det, sa Einar.

– Ja, ha ha, sa eg.

Han kan det der med å oppmuntre ein nervøs stakkar, Einar.

Eg har ikkje overdrive min angst for denne undersøkinga. Då sjukepleiaren kom for å trille meg inn på undersøkingsrommet (etter nesten fire timar venting) kommenterte ho at eg var heilt klam i hendene. – Eg er heilt klam over heile kroppen, sa eg.

Frykten kom ikkje primært for undersøkinga, men snarare vissheten om at i løpet av ein time no skulle det fellast ein dom over livet mitt så langt. No skulle regnskapet gjerast opp for kvar einaste chipspose, hamburger og ølflaske. Og dommen for det kunne tenkast å bli nådelaus.

Så trilla dei meg inn på eit rom som mest av alt minna om eit romskip, heilt kvitt, med bord fulle av alskens illevarslande reiskapar, nokre av dei åpenbart av så skremmande av utsjånad at dei var dekka til med eit klede.

Midt på golvet, ein smal benk, med nye, kvite laken. Rundt benken, over benken, ved sida av benken, digre, elektriske apparat, montert på skinner og kranar og åpenbart i stand til å snu seg rundt pasienten på alle tenkelege vis. Åtte TV-skjermar. Skremmande.

Men kva gjer det, når rommet er fylt av elskelege, forståelsesfulle (dei fleste pasientane er nok ganske nervøse) og ikkje minst åpenbart svært kompetente menneske?

Ein solid kvessar med Stesolid (ein slags Valium) intravenøst i armen hjalp jo og godt på stemninga. Eg fekk ikkje heilt brisen av den første, så eg fekk ein til, og frå då av gjekk det H-E-I-L-T F-I-I-I-N-T. Eg var forsåvidt klar i toppen, men den vonde klumpen i magen forsvann heilt.

– Heilt smertefritt, sa dei som kom ut før meg, men det var no ikkje heilt sant. Lokalbedøvelsen i handleddet svei kraftig, og eg kjende det og godt då dei køyrte inn kanyla som sonden skulle inn gjennom.

– Då er vi ved hjarteopningen, sa legen.

– Kva er det du seier, sa eg. Det var jo gjort på eit blunk, og utan anna smerte enn den i handleddet.

– Og dette ser bra ut, sa legen. På dei store skjermane såg eg blodårene i hjartet mitt, krystallklart, og blodet rant reint og raskt (som Kaizer’s ville sagt det).

– Hjertet ditt er heilt i orden, ingen innsnevringar, dette ser heilt bra ut.

Så dett var dett. Då veit eg at smertene ikkje skuldast noko livstruande. Men dei er der fremdeles. Forhåpentlig har primærlegen min rett, og det skuldast noko muskulært i brystkassa. I så fall er det fiksbart med Voltaren. Men kva har ti dagar treningsfri gjort med formen? Det skal bli spanande å legge ut på ein skikkeleg tur på fredag.

Eg kan avsløre at det var litt fint å være ferdig, og få vite at hjartet mitt var heilt i orden.