Skal du slite, forbrenne kaloriar og trene styrke og kondisjon, er det ein aktivitet som utmerkar seg kraftig: Å dra på ein skikkeleg villmarksekspedisjon. Du er rett og slett din eigen kløvhest:

Det slår meg at eg kunne fått plass til ein sekk til, ved å legge han på toppen av ryggsekken og fram på hovudet mitt.

Eg syntes lenge at Lars Monsen var ei klyse. Dette var basert på ein artikkel eg leste om han i Jakt og Fiske, der han insisterte på å ligge i sovepose ute i Nordmarka, sjølv om det var midt i september.- Makan til posør, tenkte eg. Kan liksom ikkje ligge inne i ei seng, som vanlege folk. Hah!  Sidan har eg lese alle bøkene hans, og sett alle TV-seriane han har laga, og forstått at det er slik han er. Rett og slett. Og mange av dei tinga Lars Monsen har gjort, dei drøymer eg om å gjere.  Det er ikkje tilfeldig at belønninga eg har tenkt å gje meg sjølv når eg har sprunge maraton, er ein månads kano-ekspedisjon på dei finske sjøane med kona mi. For du skal ikkje berre fikse dei praktiske utfordringane, du må rett og slett være i bortimot maraton-form for å greie det daglege slitet.

Førre veke tok eg det første skrittet mot ein slik ekspedisjon. Eg hadde fått lov å gå på rypejakt i eit fjellterreng i Viksdalen. Det var såpass langt å gå at turen måtte inkludere overnatting i fjellet. Altså telt. Du trur kanskje at eg er ein slik kar som kjem heim til teltet etter ni timar i regnskurene, vrir opp kleda mine og trer meg ned i ein sovepose mens eg tygg på eit knekkebrød og underheld meg med mine eigne tankar. Men der tar du feil.

Eg har ganske høge krav til komfort. Når eg har gått ni timar i fjellet vil eg gjerne kunne stå oppreist når eg tørkar meg, eg vil kunne henge kleda mine til tørk, koke meg ein Pasta Provence og eit par-tre kaffikoppar, og så ligge ved ein knitrande ovn og kose meg med ei bok mens eg høyrer vinden ule og regnet tromme ned utanfor. Det er det eg forbind med fjellkos. Og då må det lavvo til.

Problemet er at denne løysinga, ovn og ved (lite ved å finne i snaufjellet) inkludert, legg fort 20 kilo til oppakningen din. Skal du så ha med hagle, klesskift, patroner, skoskift, mat og litt snop og utstyr, så er du fort oppe i over førti kilo. Og det går ikkje. Men så kom eg på Monsens metode: Då han gjekk gjennom Pasvik-dalen i TV-serien «Nordkalotten 365», gjekk han fem vendingar kvar dag for å få med seg alt utstyret sitt. – Okei, tenkte eg, kan Monsen gå fem vendingar, så kan eg gå to.

Tirsdag ettermiddag pakka eg den største ryggsekken min med lavvo, ovn, ved, primus og kokeutstyr, totalt ca. 20 kilo, og så bar eg han 400 høgdemeter opp i lia, pakka han i plast og gjekk heim att. Onsdag pakka eg dagstursekken min med meir ved, mat, hagle, patroner, masse klede, drikke, alt mulig, og den sekken vart faktisk endå litt tyngre. Tippar 22-23 kilo.  Så kledde eg av meg til badebukse og tynn joggeskjorte, til tross for 12 grader og lett regn, for dette kom til å bli heitt nok, skjønte eg. Kløvhest-modus. Heiv sekken på ryggen og la oppover lia i frisk galopp. Måtte nokså snart slå over i eit slags trav. Kom til lavvosekken, trava rett forbi og 200 høgdemeter vidare opp i sjølve botnen der eg hadde tenkt å finne ein lavvo-plass. Det skulle vise seg lettare sagt enn gjort. Det hadde hølja ned i eitt døgn, terrenget besto av tjukk blåbær/molte-lyng, og alt var klissvått. Her oppe i skaret (900 moh) blas det ganske friskt, det småregna og må ha vore rundt seks-sju grader. Friskt.

No begynte eg å angre litt på heile greia.  Eg sette frå meg sekken, og begynte å småspringe rundt og leite etter ein egna plass. Eg sprang ikkje fordi eg hadde det travelt, men for å halde varmen. Eg skjønte snart at eg måtte opp i snaufjellterreng for å finne jordsmonn som var så tynt at det kunne tenkast å være nokolunde tørt. 20 minuttars jogg inne i botnen fann eg ein egna haug. Sprang dei vel 200 høgdemetrane ned att til lavvosekken, og berre på dei to minuttane det tok å pakke den ut og montere han på kroppen, begynte eg å fryse. Omtrent her var det eg begynte å tenke alvorleg på å berre sette frå meg heile driten og gå heim att. Eg lo litt ved tanken, og så trava eg på så svetten silte, førti minutt opp til lavvoplassen, velta sekken av meg. Hadde det ikkje vore for seint å snu, ville eg gitt meg no. Dette vart for drøyt.   No hadde eg flytta sekkar på over 20 kilo til saman over 900 høgdemeter. No var eg så inn i granskauen sliten at eg måtte sette meg litt, det var ikkje nok, fekk lyst til å legge meg strekk ut på bakken, men var redd for at eg skulle sovne, og kanskje fryse litt når eg vakna igjen – om eg vakna igjen. Hadde tross alt berre badebukse og t-skjorte på meg, og det regna og blas framleis. Vart ståande på alle fire og puste ut ei stund, etter fire-fem minutt begynte eg å fryse. Hadde eg verkeleg vore ein hest, ville dei vel ha skote meg no. – Okei, Ole Johannes, siste langspurt, tenkte eg, kom meg på beina og begynte å springe tilbake etter den siste sekken. Det tok tjue minutt, heiv på meg sekken, beit tenna saman og sette den eine foten framfor den andre inn til lavvo-plassen. Tenkte heile tida at no må du ikkje få panikk når du skal setje opp lavvoen fordi om det bles og du frys, ein time no, så har du lavvoen oppe og fyr i ovnen, kom igjen!

Då eg kom fram, hadde vinden stilna og regnet letta, så eg kunne skifte til tørt, varmt tøy og stå i fred og ro og setje opp lavvoen. Førti minutt seinare låg eg på liggeunderlaget, med fyr i ovnen. No var det eg egentlig hadde tenkt å få meg litt mat, og så gå ein liten tur på rypejakt. Eg måtte le ved tanken. Eg var så sliten at eg vart liggande i to og ein halv time og berre sjå opp i taket og duppe. Ein time før mørket tok eg meg saman og rusla ein tur med hagla for å sjå om det var nokre ryper ute på kveldspromenade. Det var det ikkje, men det var fint for det.

Ser du den grøne pyramiden litt til høgre for midten, nede i bildet? Der er paradiset mitt, midt i paradiset.

Og så? Så kom sumaren. Indian summer, med disige, milde, vindstille dagar heilt oppunder skyene. To heile dagar i høgfjells-paradiset med rypeskratt og spanande kløfter og berg, Real turmat på primus, kaffi og kveldskos, og liggja på ryggen og sjå, på falken som svingar seg høgt i det blå. Neste dag fann eg til og med eit felt med daud fjellbjørk, så eg kunne fyre som ein hyperaktiv pyroman i lavvoen om kvelden.  Andre dagen kom min ven Per på besøk. Han sprang Oslo halvmaraton på 1, 47, men jammen greidde eg å pese han såpass i bakkane at han vart temmeleg andpusten. Herlig! Vi sprang etter rypeflokkar i ni timar, skaut kvar si, kosta over fjell og finne som to reinsdyr. Siste dagen tok eg sjansen på å pakke dei to børene saman til ei, og så stabla eg sekken på meg og stavra ned til bygda. Sekken var så diger at folk måtte le då dei såg meg. Dette med å gå med latterleg overdimensjonerte sekkar er elles noko som går i slekta mi.  Min vesle nevø Johannes, som foreldra har tvinga til å bære all bagasjen deira, mens dei går bak og filmar og ler, kan du sjå her:

Og konklusjonen? Den som har kondis og krefter til å flytte 20 kilo ein halv dagsmarsj to gonger for dag, han treng ikkje hytte. Han ber med seg lavvoen sin, og så har han hytte kor han vil. Fri som fuglen. Og der er eg no. Slik går det når ein tek sikte på eit maraton.

Bilder frå turen finn du her: