Av dei siste fem dagane har eg tilbragt fem dagar i fjellet. Omsider – og kanskje først no – føler eg at kroppen min er blitt det verktøyet eg treng for å ha full glede av ein heildags fjelltur. I går sprang eg ein hare i senk – i motbakke. Det er heilt sant. Den heng i kjellaren akkurat no.

Det begynner med ein liten tur, og ein dag sit du i vintersola og er den store, sterke mannen som kokar kaffi til to slike gullklumpar. Vilde Slettevold (t.v.) og Gjertrud.

Onsdag: Sauesanking. Sauesanking er kanskje den aktiviteten som minnar mest om langrennsløparen Per Knut Aaland sitt legendariske motto: Å opne med alt du har, og så berre auke på etter kvart. Fase 1: Leiting. Du veit at her er det om å gjere, i løpet av dagen, å dekke eit så stort område som mogeleg, så du legg ut i friske steg for å kunne gjere turen så lang som mogeleg. Fase 2: Du finn sauane. Og sauar, dei vil helst ete nyspira gras, og det finn dei så seint på hausten berre heilt øverst i dei aller verste fjellskortene der snøen låg heilt til langt ut i august, og opp der må du. Fase 3: Jaging heim att. Det vil ikkje sauane. Dei får heile tida det innfall at no skal dei ein liten tur ut til høgre (eller venstre) for å sjå på noko, og då fer sjølvsagt dei andre etter – som ein saueflokk. Du legg inn ein kanonspurt for å avskjære, og det syns dei er riktig morosamt, og så spring dei endå verre.  Så kan og det skje, at du på veg heim finn ein dott sauar i ei ny skorte, og så er det å få tak i dei, og det må sjølvsagt skje i ein forferdelig fart, så du rekk tilbake til den første flokken før dei er over alle haugar igjen.  Av og til lurar eg på om sauar er så dumme som sauar. Eg veit om folk som har komt heim frå sauesanking så grus0mt slitne at dei rett som det var braut ut i ukontrollerte gråteanfall.

Vi fann heldigvis ingen sauar, men ein sju timars tur vart det, god trening.

Torsdag: Rypejakt på sugeskare på Vikafjellet. Dei seier at samane har tre ord for skare: Eitt som betegnar skare som akkurat kan bere ein katt, eitt for skare som akkurat kan bere eit reinsdyr, og eitt for skare som kan bere ein lastebil. Eg kan legge eitt ord til den lista, og det er for den skaren som akkurat ikkje kan bere ein Maratonmann, så han dett igjennom i kvart einaste steg, og det gjentekne gonger heilt til skrittet. Det kallar eg sugeskare, for den kan på tre timar suge livsgnisten ut av deg. Ingen ryper, men dotter mi Gjertrud på fjorten var med, og ho hadde det så kjekt at same ettermiddag kjøpte ho ei hagle for konfirmasjonspengane sine. Så det må ein kalle ein fin dag.

Fredag: Ny dag på Vikafjellet, denne gong var skaren (stort sett) akkurat hard nok. Og denne dagen fekk Gjertrud sjå kor kjekt jakt kan være. Vi hadde for oss ryper nesten heile dagen, men eg skaut som ei ku, så eg gjorde ingen vidare innhogg i bestanden.  Tre timar denne dagen.

Lørdag: Rypejakt i eit for meg nytt terreng i Sunnfjord. Gjertrud med i dag og.  Seks timar der vi hang i hælane på min venn Eivind heile dagen, for slepp du den karen av syne, så ser du han ikkje att før det mørknar. Denne dagen skjedde det som eg har drømt om i mange år: Eg skaut fleire ryper enn han. Eg skaut ei, og han ingen. Det var tydeleg at dette gjekk tungt inn på han. Tre gonger seint på ettermiddagen vart vi einige om at «no går vi rett heim», og så gjekk Eivind stikk motsett veg. Måtte slå eit slag til, kunne ikkje få seg til å tru at det skulle skje, at han skulle kome heim med færre ryper enn meg. Leita og leita, saumfor tuer og søkk, men nei. Eg syntes nesten litt synd på han der vi gjekk heim og han gjekk og stura litt. Då vi kom til elva halvvegs heim sa eg at «No må eg fylle drikkesekken min, så får du gjere som du pleiar, og skyte tre ryper imens!» – Ja, haha, sa han, men han hørtes ikkje ut som han meinte det. Men det er vel slik det er, at sjølv heltane blir gamle og må gå til sides og sleppe ungdommen fram.

I mitt miljø tel 1 hare for 3 rype-ekvivalentar. Ikkje rart Einar er blid. Men han er no som regel det.

Søndag: Rett opp att i same terrenget, men denne gong berre eg og min ven Einar. Vi peiste opp 400 høgdemeter så fort som det let seg praktisk gjere, på 45 minutt. Så gjekk vi i fire timar, omtrent utan å sjå ei fjør. Men så, idet vi kom over den siste knatten i terrenget, skjedde det: Eg kjem luskande rundt toppen, kanskje femti høgdemeter under toppen, har kjent ei stund at beina er temmeleg kjørte etter fem harde dagar. Så høyrer eg ein lyd, og der, bak ein stein, sit ein hare og ser på meg. Eg hiv opp hagla, men akkurat i det same kastar haren seg rundt, og idet eg skyt, misser han  fotfestet og trillar rundt, så eg trur at eg har treft han. Brukar dermed ikkje sjansen eg har til å gje han det andre skotet, og plutseleg sprett han opp att, og forsvinn bak ein stein over meg til venstre. Eg får eit tidels sekunds glimt av han, sender det andre skotet etter, men bom. Dette glimtet fortel meg imidlertid kva veg haren går. For ein hare som flyktar vil nesten alltid slå ein stor sirkel tilbake til utgangspunktet. Så gjeld det berre å sjå om denne sirkelen går mot høgre eller venstre, og så springe som ein tulling og prøve å avskjære han. Eg spring. Med sekk og hagle og tjukk, altfor stor jaktdress hufsar eg meg oppover kleivene med ein stil omtrent som ein bjørn. Eg spring bratt motbakke, alt eg har, og litt til, mens eg knekker hagla og legg i nye skot. Dette berre viser kva praktiske utfordringar eit menneske under stress kan meistre: Fleire av kameratane mine har gjort akkurat dette ein eller fleire gonger, men ingen av dei har gått på trynet i den opne hagla og slått alle tennene ut av munnen, endå det burde det være den åpenbare konsekvens av slik adferd. Eg spring og spring, full spurt, til eg møter veggen med eit brak, og så fortset eg i to minutt til, mens lungene svir, tinningane hamrar og munnen er stinn av blodsmak. For eitt år sidan vil eg tru at denne spurten ville ha drepe meg. Akkurat idet eg kjem til høgaste toppen kjenner eg at eg held på å besvime, eg blir ståande og svaie eit minutt mens eg prøver å ta meg inn igjen, eg har full oversikt over terrenget hundre meter alle veiar, men kan ikkje sjå nokon hare. Eg må klart å komme forbi han.

Så begynner eg å leite nedover ruta som haren såg ut til å ha tenkt seg, og etter eit minutt ser eg at Einar kjem inn i fjellet femti meter under meg. – Han ser nok at eg leitar etter noko, så han er nok på vakt, tenkte eg, og fortset å kike under steinar etter haren. Så høyrer eg noko lenger nede, ser opp, og der står Einar og siktar på noko. Det smell eit skot, så eitt til, og Einar går fram med bestemte skritt.

– Er det ein hare? ropar eg. – Jepp, seier Einar.  Eg hadde klart å komme forbi han, og pressa han ned att i fjellsida. Det syns eg er temmeleg bra. Så slakta vi haren, og så flådde vi han forsiktig og pakka skinnet i sekken, og heile vegen heim snakka vi om korleis konene våre ville ta seg ut iført ein bikini av hareskinn. Og på fredag blir det haregryte, og det er det nest beste eg veit. Etter ei kone i bikini av hareskinn, altså.

Vog 94 kilo blank i dag, men kjenner att den litt oppsvulma kjensla av væskeansamling etter fem dagar på brødmat (som eg må ha for å greie timevis på fjellet), tippar eg ser 92-talet i løpet av veka.  Det går sakte, men det går no rette vegen.

(Tirsdag morgon: Jess! 92,3 kilo! Ned vel eit kilo siste veka og.)