I morgon skal eg operere ut ein jeksel. Sist gong endte det med eit anfall av panikkangst og sjukehusinnleggelse med blålys.

Eg har alltid hatt ein forferdeleg redsel for tannlegar.  Det er dumt og ulogisk, eg veit det, men prøv å forklare det til eit menneske som f.eks. får ein veps opp i skjorteermet. Det er ein grunn til at eg hugsar veldig godt filmen Maratonmannen. Den begynner med at Dustin Hoffmann blir torturert i ein tannlegestol. For meg såg det ut som tannlegen gjorde slike ting som tannlegar vanlegvis gjer.

Og for to månader sidan fekk eg slik tannverk. Den viste seg å sitte i ei gamal rotfylling, og tannlegen gjorde det ganske klart at å begynne å fikse på den mest sannsynleg ville være heilt bortkasta.  – Det enklaste er om vi trekker den, sa ho. – Og det aller enklaste er om vi gjer det i dag. Akkurat no.

Dette er gullkrona som sto på toppen av tanna mi. I morgon skal resten ut.

Eg heldt på å besvime, i alle fall dette ut av tannlegestolen, men eg skjønte jo at det var bedre å la tannlegen bryte ein del ut av kraniet mitt no, enn å gå og grue seg til det i ei veke, så eg ba ho sette i gang. Men så knakk gullkrona av toppen på tanna, så det sto att berre ein liten tapp, og den vart for liten til at ho kunne få godt nok tak med tanga, og dermed vart eg henvist til sentralsjukehuset i Førde om to månader. Som jo var ein evighet.

No er evigheten skrumpa inn til eit døgn. Eg stiller meg same spørsmål som mange gjer ved dødens terskel: Kor vart dagane av? Er det verkeleg to månader sidan eg fekk konvolutten som heng på oppslagstavla? Eg fekk nemleg ein telefon frå ei dame på avdeling for kjeveortopedi, som hadde lest bloggen min, og som forsto det slik at eg hadde eit litt anstrengt forhold til tannlegar.  – Eg sender deg tre Sobril som du skal ta to timar før vår avtale (legg merke til forsiktigheten med bruk av ord som «operasjon» eller «inngrep» eller «brekke opp ein sprekk i tannbeinet ditt så vi får røska ut tanna di med nervar og blodårer hengande etter som faktisk strekker seg heilt inn i hjernen din og hjartet ditt».   Nei, ein «avtale», det er det vi har. Og den er i morgon. Og før den skal eg ta tre tablettar som henset meg i ein tilstand som gjer at eg på gitt signal vil komme til å seie «A», uansett kva som ventar på utsida. No skjønar eg korleis dei får dødsdømte fangar til å gå oppreist inn i gasskammeret. Dei er nok stinne av Sobril.

– Kan eg køyre bil til sjukehuset, når eg har tatt dei pillane, då? spurte eg dama. Då lo ho godt. – Nei, det trur eg nok ikkje du skal. Du bør nok faktisk få med deg nokon som kan støtte deg, sa ho.   På nettsidene til Felleskatalogen fann eg forresten følgjande advarsel: Bruk ikke Sobril: «hvis du er i sjokktilstand og koma ved forgiftning med alkohol og medikamenter«. Akkurat det trur eg eg skal klare å unngå.

Natt til i går hadde eg ein draum. Den gjekk ut på at eg kom til Førde og skulle trekke denne tanna. Med meg var stefar min, og av ein eller anna merkeleg grunn bror min. Og så kom vi til sjukehuset, og der kom vi inn i ein rettssal, og plutseleg visste eg at dette var ikkje sjukehuset, men rettssalen der eg og bror min sto tiltalt for noko veldig alvorleg (a la Utøya) på grunn av ein misforståelse, som eg visste kom til å bli oppklara i løpet av ei veke. No skulle dommen avseiast, og det var ingen tvil om at det ville bli døden. Men alle rekna med at det ville ikkje bli iverksett før om i alle fall fjorten dagar, og innan den tid ville misforståelsen vere oppklara.

Først var det bror min sin tur. Eg fekk ikkje vere med inn. Han vart dømt til døden ved giftsprøyte, sa nokon, men det skulle ikkje skje før om ti dagar. Lettelse. Så var det min tur.

– Du blir dømt til døden, sa dommaren. – Det skal skje klokka to. Vi har eit hol i programmet i dag, så då kan vi ta imot deg. – Okei, tenkte eg, med turen fram og tilbake heim, så har eg to timar til å gjere det siste eg gjer i livet mitt, tenkte eg. Eg har ei kone og fire døtre. Eg planla å skrive ein liten epistel til kvar av døtrene mine med råd om resten av livet, 25 minutt på kvar, og så 20 minutt på eit brev til kona mi der eg fortalde at dette var ei misforståing og at det var veldig dumt, men at ho måtte komme seg vidare i livet og finne seg ein ny mann som var snill med ungane, og dessutan at det står ein liten ovn i jordkjellaren som må setjast på «1» når frosten kjem, ellers frys vassrøra til vinteren. Men først fekk eg lyst til å gå bort på skulen og setje meg bak dottra mi og snuse i håret hennar ei lita stund. Det gjorde eg, og det var så godt at eg gløymte meg heilt, og plutseleg var eg kommen for seint til min «avtale». På veg forbi butikken stoppa det ei hyggeleg dame i slutten av femtiåra, i sjukjepleiarklede.

– Er du Ole Johannes Øvretveit, spurte ho. – Ja, sa eg. – Eg heiter Jorunn og jobbar i domstolen si heimeteneste. Det er ofte slike som deg kjem for seint, og dei fleste foretrekker at det skjer i heimlege omgivelsar, sa ho. Det? Åja, det, ja. Giftsprøyta. Døden.

– Men er det ikkje bedre at det skjer på sjukehuset? spurte eg. – Blir det ikkje lett mykje søl, er det ikkje slik at folk gjer på seg i dødsøyeblikket? – Jau, men eg har med ein stor stamp som du kan sitje i, så berre skyller vi den i elva etterpå. Eller, rettare sagt, eg.  Okei, sa eg. Så sette vi oss ved kjøkkenbordet og snakka litt om veret og valutakursane, og så tok ho fram ein avlang, rosa pille. Den var biten i to, slik at på bordet låg berre halvparten. Det rann litt smular ut av den.

– Kva er det for slags pille? sa eg.

– Det er ikkje noko å bry seg om. Det er berre ein pille som gjer at det vi skal gjere blir litt lettare for deg.

– Jamen, det treng eg ikkje, for eg har tatt tre Sobril som eg fekk frå sjukehuset, sa eg.

– Du bør nok ta den pillen likevel, sa dama.

– Eg vil snakke med bror min, sa eg.

– Ehhh… sa ho, og kika fort på pillen. Pillen som var biten i to. Som nokon hadde bite den andre halvparten av.

No forandra ho litt karakter. Den snille, hyggelege sjukepleierska vart brått veldig alvorleg, såg meg djupt inn i augene, og sa, veldig bestemt: Du må ta den pillen, Ole Johannes. Gjer ikkje dette vanskeleg for oss no. Kom igjen. Sett deg opp i stampen og ta pillen. Og plutseleg skjønte eg det. Det var i gang. Det var no det skulle skje. Ikkje om seks veker, ikkje om ti dagar, ikkje i morgon. Livet mitt skulle ta slutt, og det skulle skje før fem minutt var gått.

Så vakna eg. Dette var klokka halv fire natt til tirsdag. Eg var ganske svett. Så kom eg på pillane som heng nede på oppslagstavla.  Eg håpar ikkje dei er rosa. I så fall trur eg kanskje at eg ikkje kjem til å klare å ta dei. Men det veit eg, at dei pillane virkar nok akkurat som den pillen ho ville ha meg til å ta: Dei vil hensetje meg i ein tilstand der eg tillet folk å gjere ting med meg som eg ellers ikkje ville drøymt om. Og det skal eg putte i munnen. I morgon formiddag, klokka halv ni. Fy fader. Eg ser ikkje lyst på dette her.

No skal eg først gå ein førti minutts tur, så skal eg rydde litt i garasjen, og så skal eg springe 10 x 4 minutt intervall, så kvile meg litt, og så skal eg på Spenst og trene ein full runde med styrkeøvelsar, og så skal eg lage meg ein skikkeleg kveldsmat med omelett og salat.  Dette er ei behandling som har hjelpt mang ein nevrotikar med nattesøvnen.

No har eg opna pakken. Dei er i alle fall ikkje rosa. Puh. Det veit eg faktisk ikkje om eg hadde takla.