Kjære Gud.
Eg veit du er ein travel mann og sikkert har hendene fulle med Eurokrise og bandittane som drep born i Syria og slike ting, men det er ein bitteliten ting som eg lurte på om du kunne bruke eit øyeblikk på:
Eg ser på Yr at det er meldt akkurat 1 og 2 plussgrader og 70 mm nedbør i løpet av helga her som eg bur (eller på Langeland skisenter, for å være heilt nøyaktig, men dette veit du jo). Eg bur 300 meter lavare i lendet, og difor er dette med temperaturene veldig nøye. Ein grad frå eller til betyr enten regn flom og dyr som blir våte og frys både her og på Langeland, eller 70 cm snø og preparerte skiløyper og glade born og fine dagar på Langeland, for ikkje å snakke om harepusar og ryper som kan lage seg lune, små snøhuler å kose seg i. Men ein grad til, til eller frå, betyr at vi får 70 cm snø her på Sande og, og det er ikkje nødvendig. For då må eg måke, og så må eg gå dagstøtt og passe på den der isklaken som lagar seg utafor kontorsdøra, så ikkje den blir så stor at vatnet renn inn under dørstokken og råtnar golvet og alt det der som vi har snakka om mange gonger før. – Kva så med dyra som blir våte og frys på Sande, seier du kanskje då, men det gjer du berre for å erte meg, for du veit jo at dyra på Sande har hus dei kan gå inn i, eller i alle fall hol under badstovegrunnmurar og slike ting. Dei har det heilt fint, dei.
Slik vil eg ha det, Herre. Helst i morgon. Mandag er og greit.
For å komme til poenget, Himmelske Far, kan du være så snill å ordne med fylgjande:
Eg ynskjer meg ein minusgrad på Langeland, så dei 70 millimetrane med regn blir til 70 cm snø. Lat sola stige over glitrande, pudderkvite løyper som slyngar seg innover trolske, glisne fjellfuruskogar, der orrfugl og tiur sit vagla og knaskar kongler og solar seg. Lat meg gli på puls 115 inn til Fauskestølen og ete eplet mitt på benken der, i ein skog som ligg søkkande still rundt meg. Lat meg skøyte over snaufjellet på Heia, lat meg gli over den høgaste topp og sjå eit nytt landskap, ein ny avdeling av ditt skaparverk brette seg ut under meg, lat meg suse den lange unnabakken ned til Stadion der ungane leikar og ler, og ingen har snørr under nasa og kranglar og skrik, men alle sit og syng julesangar og et vaflar med jordbærsyltetøy og Petter Northug vinn eitt eller anna gull på TV’en oppe i hjørnet over vedovnen Og mens vi snakkar om det, Herre: Du veit det bildet på den TV’en, at det flimrar og sånn? Eg trur faktisk det berre er du som kan gjere noko med det.
Lat meg pakke bilen ein vinterkveld og dra fort og friskt over moane inn mot Gjøsetstølen i fullmåneskin og gjerne litt nordlys, lat meg føle meg som eit dyr i sitt rette element, som Mother Nature’s Son, som John Lennon sa det (sjølv om eg er litt usikker på kva forhold han eigentleg hadde til slikt).
Og mens eg no har di merksemd og du likevel sikkert tenkjer djupt og hardt på krisa i Euro-sona: Det ville ikkje skade, hverken meg eller mange eg kjenner, om du let den sveitsiske sentralbanken gå konkurs på ein måte som får Island til å framstå som eit føregangsland, og sveitserfrancen rasar til ein hundredel av dagens kurs. På den måten ville huslånet mitt bli til 20 000 kroner, og viss eg då «gløymer» å sende rekning til BT for blogginnlegga endå ein månad, så kunne eg kanskje ha betalt heile greia i ein sleng i januar.
Og så ein ting til: Lat VG, Dagbladet, Aftenposten, BT og BA anmelde romanen min. Hald di hand over anmeldarane, og smett til dei vendingar som «litterært jordskjelv», «størst sidan Hamsun», «knuser Knausgård i knas», slike ting. Du skjønar godt kva eg meiner. Og lat alle terningar, dei neste to vekene i alle fall, ha seks auge på alle sider.
Det var vel i grunnen det, Gud, eg skal ikkje avslutte med «For riket er ditt», og den greia der, for det er eg redd enkelte kan oppfatte som litt støytande. Den galeien har eg vore ute på ein gong før, og du veit jo omtrent kor hyggeleg det vart. Du veit kva eg meiner. Du veit jo tross alt alt.
Amen. Det må være lov å seie.
