GRØNLANDS AUSTKYST/ MS NORDSYSSEL: Når du blir 44 år, er (nesten) siviløkonom, og lever frå hand til munn på det du kan tene som forfattar (ingen ting) tøysekopp og humorist (nokre bedriftsoppdrag her og der) og litt journalistarbeid og blogging (lite, men jamnt), då hender det av og til at du spør deg sjølv om du har gjort det rette ut av livet ditt.

Når du slår opp i skattelistene og ser at din gamle ven frå Handelshøgskulen tente nøyaktig ett tusen gonger meir enn deg i fjor (Heilt sant: Eg hadde ei skattbar inntekt på 44 000, han 44 millionar), då begynner du å tenke litt. Men så treff eg han igjen, og skjønar kor mykje han jobbar, og kor arbeidet styrer absolutt heile livet hans, og så tenker eg at eg har det no fint, eg. Eg som gjer til kvardags det han betaler hundre tusen kroner for å oppleve ei helg.

Eller min andre gode ven frå same skulen, som trenar og tek etterutdanning om friluftsliv og gratisjobbar som fjelloppsynsmann, og som heilt sikkert ein vakker dag får seg ein jobb som nettopp det, og får betalt for å rusle rundt i Jotuheimen og ligge på hytter og kose seg.

Og alle dei andre. Dei med dyre bilar, og flotte hus, og skiferiar i Østerrike, og alt det dei har råd til, fordi dei går i jobbar som krev dei åtte beste timane av fem av sju dagar i veka, og veldig ofte mykje meir enn det. Vel, vel, tenker eg ofte, kvar får gjere det han er flinkast til, og så sant der er pengar til å betale rekningane ved slutten av månaden (eller i alle fall slutten av den neste), så får ein finne gleda i at ein er flink til det ein gjer, og ellers være glad ein har det som ein har det. Ei bedre kone enn meg trur eg no knapt det fins nokon som har, og det er tross alt det viktigaste. Eg trur det er mange som gladeleg ville ofra både hus og bilar og feriar for å kunne seie akkurat det.

Men no skjønar eg at det er ein ting som er feil med livet mitt. Det var ved ein skilleveg eg valde alvorleg feil, og dermed gjorde livet mitt uendeleg mykje fattigare enn det kunne ha vore. Eg skulle ikkje begynt på Norges Handelshøgskule. Eg skulle blitt helikopterpilot.

For i går fekk eg være med på ein halvannan times rekognoseringstur på leiting etter sel, og det, det skal eg seie deg, det, altså det….

Ord blir fattige. Men lat oss likevel prøve:

Eg sit framme, saman med piloten. Så nær at om eg legg handa mi på låret, så må eg sjå etter at det er mitt lår den landar på, og ikkje hans. For det trur eg ikkje han ville likt. Framfor oss, over oss, og faktisk til dels under oss, har vi ein krystallklar glaskuppel. Vi ser alt.

Motoren startar opp med eit skremmande brøl, og så løftar vi opp. Eg har vore veldig bekymra for at rotoren skulle slå borti rekkverket på neste dekk, men idet meiane slepp dekket, er alle slike tankar blåst ut av hovudet mitt. Frå denne augneblenken tenker eg ikkje, eg synsar ikkje, eg reflekterer ikkje, eg tenker ikkje på noko som helst som skjedde for ein dag eller ein time eller eit sekund sidan, eg berre er.

Hugsar du innlegget eg skreiv om kor uendeleg vakker denne isverda er? Ja, ein ting er når ein ser det frå toppdekket, 14 meter over havflata, noko anna er det når ein heng under eit skydekke som ligg på 400 fot over bakken, og skodar ut over landskapa som formar seg i drivisen, og eg gjer ei rørsle med handa mot ei istunge ute til høgre, og så berre kjem vi dit.

Det er som i ein draum, eg kjem dit eg vil, berre ved å ynskje meg dit. Vi ser ein grå flekk 500 meter diagonalt ned fram og til venstre, og ti sekund seinare heng vi der, over ei klappmysshoe med ein blueback (som = klappmyssunge).

Vi ser mønster i drivisen, lange tunger av drivande isflak, så lange at dei strekker seg rundt horisonten, altså ned bak toppen av jordkloden, og så fer vi dit. Just like that.Vi fyk og vi fyk, og vi ser og vi ser, og halvannan time bles vekk som eit lauv i eit vindkast, og så vender vi nasa heimover, og der, langt, langt borte på det uendelege havet, ligg ein liten raud prikk, og det er Nordsyssel, skuta vår, ein oase med gode, kjølige senegr, ei varm, koselig videostove, ei bysse med tre nydelige, varme måltid for dag, og ei bru der skipparen tuslar rundt i tøflane med ein kaffikopp i handa og alltid ei røff Svalbardhistorie på lur. Jau, slik skal ein ekspedisjon være.

Vi landar på dekk, eg går ned i omkledningsrommet, dreg av meg overlevingsdrakta, og oppdagar at det lange ullundertøyet mitt er søkk gjennomvått av svette. Det veg sikkert to kilo. Det var antakeleg noko heitt i helikopteret. Men trur du eg tenkte på det eitt einaste sekund av turen? Nei.

Eg tenkte på det i går kveld, at det er nok slik det er å være Gud – å kunne sveve omkring i vakre landskap, å kunne fyke ned rundt kanten av jorda om ein skulle få lyst til det. Viss eg var Gud, ville eg gjort det

24 timar i døgnet.

Men han gjer nok ikkje det, veit du. Det er nok allverdens administrativ faenskap som tek opp tida, sultkatastrofer og krigar og terror og nød og all faens jævelskap, og skulle no det roe seg berre eit lite sekund, so er det no alltids alle bønnene. Maset. Millionar av bøner som stig opp til himmelen, frå kyrkjer og gudshus og moskear og minaretar (Ja, eg trur alt hamnar hjå same adressat) om all verdas trivialitetar, alt frå «helliget vorde ditt navn (jaadaa) til «måtte Mitt Romney bli president» og «la Brann vinne serien» og alt det der som menneska trur at Gud bryr seg ein døyt om.

Men av og til, når ingen legg merke til det, og alle ser ein anna veg, og nordlyset blakrar over himmelen over Grønland, og havet ligg stille som eit speil, då trur eg Gud dreg på seg overlevingsdrakta, og så set han seg i helikopteret, og så tek han seg ein times vakker seilas over Vestisen.

For det er moro for gudar. Intet mindre.