I min ungdom fans det ein ting som kunne skje, og som hadde kraft til å ruinere sjølv den finaste dag, og det var når Orvelle Hatlebrekke (han heitte faktisk det) kom ryggande inn i oppkjørselen vår og tippa eit fjell med bjørkeved der. Vi fyrte med ved, og før vinteren fylte vi kjellaren, vedskjulet og garasjen med seks mål ved. Seks mål ved er eit lad med 60 cm vedskier som er to meter høgt og tolv meter langt. Denne veden er full av bark som smular og kryp inn under kleda dine, det same gjeld nokre tusen edderkoppar (og du veit kva eg syns om edderkoppar), og du må rekne med å få ein del fliser i hendene. Pluss at det sjølvsagt går mange, mange timar før du er ferdig å bære. Eg og bror min hata ved.

Legg merke til korleis veden fyller heile bildet. Det er slik med ved.

Ein sommardag i 1985, då eg var 18 år og jobba på Verket i Høyanger og hadde ei perlekvit Boble 1303 S med trimpotte og gjekk i Poco loco-klede og hockeysveis og leika med unge sossejenter og livet med andre ord smilte frå øyre til øyre frå morgon til kveld (og ofte til langt utpå morgonkvisten) skulle eg og bror min og tre kameratar på fisketur. Det var meldt knallvær, og vi hadde kjøpt øl og grillpølser og gått over oteren (som er ei slags fjøl som du fiskar med) og kjøpt bensin til påhengsen, og heile lørdagen skulle vi drive rundt på eit glitrande Viksdalsvatn og fiske og drikke pils og knise og fyre bål og grille pølser og leike Tom Sawyer og Huck Finn og retteleg storkose oss. Vi skulle ligge og dra oss til sånn i ellevetida, og klokka eitt hadde vi avtalt å møte kompisane våre.

Ein gong vi skulle på fisketur, skulle min ven Vidar jobbe ettermiddag på verket, men skulle komme etter oss klokka ti om kvelden. For å finne oss i mørket skulle han køyre sakte langs vatnet med fareblinklyset på, så vi skulle skjøne at det var han, og så skulle vi lyse på han med ei lommelykt, så han såg kor vi var, og så skulle vi lyse på ein stad på stranda der vi kunne plukke han opp. Og vi fiska, og vi koste oss, og mørket senka seg, og fisken beit som besett, og klokka ti kom ein bil køyrande sakte langs vatnet med fareblinklyset på. – No må du tenne lykta, sa eg til bror min. – Den har eg gløymt, sa han då. Vi prøvde å vifte med tente fyrstikker, men det monna liksom ikkje. – Viss du tømmer litt bensin utover vatnet, og så har motoren i gang og set han på «fram» og så tenner på, så ikkje vi brenner oss, så må han vel sjå det? sa eg. Det syntes vi alle saman var ein trygg og god og gjennomtenkt plan.  Eg høyrte nokre skvalpande lydar der bak, og så sa bror min «Nei, søren, det vart litt mykje», og så fekk han litt panikk, og så rusa han motoren, og så sa det DUNK idet han sette han i revers, og så tente han på bensinen. Effekten var rystande. Ei eldkule på fleire meter i diameter oppsto. «I revers», la du merke til at det sto det? For det var det han gjorde. Så vi bakka på full fart inn i eldkula, og snart såg vi ikkje anna enn store, gule flammar rundt oss, og vi vart så redde at vi skreik, og eg ville hoppa ut av båten, om ikkje det var for at det kanskje var endå farlegare enn å bli sitjande.

– Ja, de var ikkje så vanskelege å sjå, sa Vidar, då vi omsider hadde fått att nattsynet og plukka han opp. Dette lo vi av i fleire veker. Så du kan skjøne vi hadde det kjekt på fisketurane våre i min ungdom, og denne lørdagen skulle bli heilt legendarisk. Det var planen. Men far min hadde ein heilt anna plan.

Klokka halv ni vakna eg av ein lyd i oppkjørselen, rett utanfor vinduet mitt. Lyden av ein traktor. Og lyden av far min, som ropte «litt lenger bak, litt lenger bak, DER kan du tippe!» Og så sa det KRRRR-R-R-R-KA-KA-KA-KRRÆÆÆSSJJ!-KAKA-PLONK-PLONK-PLONK-podonk.  Det er lyden av tre mål ved som ramlar utover ein asfalt-oppkjørsel. «Eg kjem att om ein time med eit lass te», sa Orvelle Hatlebrekke, og så for han.  Eg høyrte det gjekk i døra bak meg, og såg i speglbildet i soveromsglaset at der sto bror min, rett bak meg, og såg ut på vedfjellet i oppkjørselen. – Det kjem eit lass til om ein time», sa eg.

– Hæææll-vet-teh!, sa bror min, så inderlig som berre ein 16-åring som akkurat ser Høkk Finn-dagen sin gå fløyten kan gjere det.

– Ja, så inn i faens helvete, sa eg.

– Helvettes, faens, helvettes-helvete! sa bror min.

– Ja, så inn i helvettes, helvettes eh… faenshelvetes-helvete, sa eg.

– Vi må lære oss nokre fleire banneord, sa bror min.

Denne veka hadde eg ein plan. Kan du hugse at mandag skreiv eg noko om at torsdag skulle det bli sol, og noko om fjelltur og rypejakt, og alt det der? Men eg har ei kone. Ei veldig fornuftig kone, som tirsdag gjekk til det skritt å bestille to mål ved som vi skulle bære inn i helga. Torsdag morgon kom veden, omtrent samtidig med at eg hadde pakka sekken klar til denne jaktturen.  No var det meldt regn til helga, men det skulle eg løyse ved å legge ei presenning på veden, og så fekk vi bære i regnværet. Tenkte eg. Men idet eg gjekk ut for å ta imot dette lasset, kom eg på at det er no god mosjon å bære ved og, og det er no nesten litt drøyt å gå på rypejakt i sola, og la veden stå her til regnet kjem? Dette var ein frykteleg irriterande og fornuftig tanke som eg prøvde å viske ut av hovudet mitt med ein gong, men den sat fast.  Eg gjekk inn og tok meg ein kaffi til mens eg prøvde å komme på argument for å gå på rypejakt mens veden låg der i oppkjørselen, men fantasien svikta meg fatalt.

Til slutt sette eg den ferdigpakka sekken min i garasjen, og so sa eg «Okei då, for hæll-vet-teh!», og så sette eg i gang og bære ved. Klokka var då halv eitt.  Seks timar seinare hadde eg bore over to tonn ved i hus, og ifølge pulsklokka mi hadde eg forbrent 3122 kaloriar. Det er meir enn eg brukar på å gå på Storehesten (1209 moh) og ned att. Faktisk var det såpass til treningsøkt at i dag hadde eg planlagt å trene intervall og styrke, men det går ikkje, for eg er rett og slett ganske støl. Og det skjer ikkje ofte, for tida.

Vekta i går ettermiddag: 91,2 kilo.

Vanskeleg å seie kva som gjorde kona mi så yr og glad: Synet av ein relativt tynn og sprek mann, eller to mål ved komen i hus? Litt begge deler, antakeleg.