Når sjøen er så tung at ergometersykkelen seilar veggimellom, då er siste treningsmulighet trappa. Heldigvis med gelender på begge sider.

NORDISHAVET, 72,5 gr nord, 0,5 gr vest:

– Eg blir aldri sjøsjuk, sa eg til sjøfolka ombord på MS Nordsyssel. Eg innser no at for dei var det omtrent som å høyre ei jomfru legge ut om at ho kan ikkje bli gravid. For no slit vi litt her.

Kort rekapitulasjon: Med seks veker igjen til eg skal springe halvmaraton i Frankrike, bestemte eg meg for å bli med Havforskningsinstituttet til Vesterisen for å telle grønlandssel. Ikkje den beste opplading til eit løp, men det burde kunne gå.

Eg var innstilt på å tåle den elleve timars reisa med buss, flybuss, fly, nytt fly og så drosje til Breivika i Tromsø, der MS Nordsyssel låg og venta. Eg var innstilt på å sitte på ein ergometersykkel og trø i timevis, mens eg såg på «Game of thrones» på PC’en min. Dette skulle eg fikse veldig greit, tenkte eg. Eg skulle ta grundig feil.

Det begynte rett nok bra. På veg ut Tromsøsund gjekk vi på paddeflat sjø, eg sykla 4 x 4 intervall på ergometersykkelen, mens eg såg havørna signe rundt over forblåste småbruk langs fjorden. Ein god start. I kveldinga, passert Hekkingen fyr, på veg ut på storhavet, dukka plutseleg ein  diger kval opp på venstre side, hundre meter framfor oss. Ein liten knølkval, ifølge fagfolka. 12 meter er no ikkje så lite. Han velta og sprella og sto på hovudet i sjøen og vifta med sporden og tøysa seg verre, mens eg sto febrilsk og sletta 870 meldingar frå innboksen og 590 frå sendt-boksen på mobilen min. Det vart ikkje noko bilde. No ligg fotoapparatet mitt fast på brua, berre så det er sagt.

Så kom ein dag med tung sjøgang, men eg vart ikkje sjøsjuk. Eg blir aldri sjøsjuk. Eg vart imidlertid litt betenkt etter kvart som det sank inn kor glade dei andre var for at veret var så nydeleg.

– Nei tenk, at vi skulle få slik ein silkestart på turen, ar det ein som sa. Og då hadde eg måtte avbryte ergometersykkel-økta, fordi sykkelen brått seilte bortover golvet. Hm. Men, men. Vi peiste nordvestover med 11 knops fart, og skulle vere framme seint fredag kveld.

Men i natt skjedde det noko. Det begynte med at eg skulle snu meg i senga.

Eg tok litt hardt i, og kombinert med toppen på ei bølge, er eg sikker på at eg hang i lause lufta ein augneblenk. Så, etter eit dobesøk, opna eg døra, og så forsvann golvet under meg. Eg raste ut av toalettet, pløyde meg gjennom eit bord og eit par stolar, tok meg for og køyrte handbaken inn i eit bilde på veggen så glasskåra spruta. Ingen kutt, heldigvis.

Sto opp, såg ut, det virka som vi sto  stille. Havet fråda. Digre dønningar rulla forbi vinduet. Gjekk ned i byssa for å hente ein kopp kaffi, måtte gje opp å få den med meg opp på brua. Her trong ein begge hender for å halde seg fast.

Kort sagt: Det bles 20 sekundmeter (liten storm), 7-8 meters bølger kjem rullande mot oss, vi har slått ned til fire knops fart og latt bølgeretningen bestemme kursen. Når skipet set baugen i bølgene, skyller det somme tider over rutene på styrhuset, 14 meter over havflata. Vi snakkar seriøs sjøgang her. No ligg vi berre og rir han av, som dei seier.

Det er slitsomt. Det siste halvanna døgnet har eg levd etter denne rytmen:

Stå opp, ete, sove, trene, ete, sove, trene. Og korleis trenar du, på eit skip der det knapt er mogeleg å halde seg på beina?

Du spring trapper. Hundre etasjar i går, to hundre i dag.

Vi stampar rolig mot stormen, vervarselet seier lite om kor lenge det skal vare, og kortid vi kjem fram, er det ingen som veit. Eg blir ikkje akkurat sjøsjuk, men eg blir veldig sliten. Det er kanskje ei mental greie, men eg trur og det har noko med uvant muskulatur, og det faktum at kvart steg faktisk er ein kamp mot kraftig varierande G-krefter.

For nokre år sidan var eg på Gullfaks C, og på ei omvising i skaftet som plattforma står på, la eg merke til at det var folk som gjekk den 270 høgdemeter lange trappa inni skaftet, berre for mosjonens skuld. Fy og fader, og takk Gud for at eg slepp det der, tenkte eg då. No, mens eg stormar opp troppa fra tredje til fjerde dekk, snur, nedatt, og så oppatt, tenker eg: Den som no var i skaftet på Gullfaks C.

SISTE:

Rett etter at dette  var skrive, gjekk eg til middag. Akkurat ferdig med maten, så begynte ein alarm å klemte. Fire klemt, så stopp. Fire klemt til, så stopp. Fire klemt til og SÅ STANSA MASKINA. Då skal eg seie deg det vart stilt. Og eg sprang. Opp på lugaren, no var det om å gjere å få gjort det som gjerast skulle, før skuta dreiv av og la breisida til bølgjene og det vart uråd å gjere noko som helst: Fann fram to sett varmt ullundertøy, vottar, lue, overlevingsdrakt, tjukke sokkar og vinter- fjellskoa. La det klart på senga, fann fram hodelykta mi (i tilfelle straumbrot), hengte den rundt halsen og gjekk ut i salongen for å tenke gjennom situasjonen: I drift i Ishavet, godt 150 nautiske mil nord for Jan Mayen. Ingen ideell situasjon. Seriøs slingring idet vi kom breisides til bølgjene, som heldigvis hadde lagt seg litt no. Men likevel.

Så kom kapteinen og kunne fortelje at eit dieselrør hadde sprunge lekk, og at dei hadde stoppa maskinen med vilje for å reparere skaden. Han virka heilt rolig. Dei blir nok opplært til det, tenkte eg. Femten minutt, så starta maskinen igjen. Så det gjekk bra. Sikkert heilt fint. Men litt nervøs vart eg, det skal eg innrømme.