Ei gulltann. I ein munn. Likevel er det noko som ikkje stemmer.

– Har du hatt ein fin dag, då, spurte ein kamerat meg. Eg måtte berre le.

Før eg fortel denne historia, skal du få ei liste over dei tinga eg er aller, aller reddast for i heile verda.

2. Tannlegen

3. Veps

4. Å dette ned mellom ferja og kaien idet ferja legg til.

I denne rekkefølge. Du la kanskje merke til at det manglar eit punkt 1 på denne lista, og det er fordi det svevar så himmelhøgt over dei andre at lista måtte vore ein kilometer lang, og du måtta trykke «bla ned» 7000 gonger for å komme til punkt to, og det trur eg ikkje det er så mange som ville orka. Dette punktet er: Å trekke ei tann. Eg har gjort det fire gonger. Det å kjenne at nokon festar et grep med ein solid reiskap rundt noko inni munnen din, og så tar spenntak og bendar til så det knakar og sprekk i hodeskallen din, og så røskar ein del av kraniet ditt ut av kjeften på deg så nervar og blodårer slitnar og blir dratt ut av houdet på deg, det syns eg er litt vel ubehagelig.

Så til min dag. Korleis den var. Jau. Søndag merka eg at ein jeksel, bakerst, oppe på høgre sida, var litt øm. Eg ringte ein tannlege eg kjenner og lufta problemstillinga. – Kom i morgon kveld klokka seks, sa tannlegen, så skal vi sjå på det.

Eg har rotfylt fem gonger, så eg veit at berre du kjem til tannlegen, så ordnar det seg. Det kan banke og verke som berre fy, men idet tannlegen får hol gjennom tanna, og pussen får komme ut, så er all smerte vekk. Som eit trylleslag. Eg fekk forsåvidt sove natt til mandag, men då eg la ut på før-frokost-turen min, merka eg at det skulle ikkje mykje pulsstigning til før tanna gjorde ganske vondt. Utover dagen vart eg meir og meir glad for at eg hadde time samme kveld, for no begynte det å banke i tanna. Eg trengte ikkje noka pulsklokke, for å seie det slik.

– Huff og huff, sa tannlegen, då ho såg inn i kjeften min, dette blir problems. Du har verk i ei tann som er rotfylt for mange år sidan, med gullkrone på.  Eg kan ta opp igjen heile rotfyllinga, men det blir eit forferdelig arbeid, vi snakkar om mange timar i stolen, og i mange tilfelle blir det ikkje vellukka, og i så fall må vi trekke heile tanna.

– Jaja, sa eg. Det viktigste var no tross alt å få slutt på denne bankande verken.

– Bor i vei, sa eg.

– Nei, det er jo akkurat det eg ikkje kan. Først må du gå på ein penicillinkur i ei veke, så hevelsen går ned, og så kan vi eventuelt begynne på arbeidet med å ta opp att rotfyllinga, sa tannlegen.

– Heiheihei, vent no litt, sa eg, står du her og fortel meg at du ikkje kan gjere noko som tryllar vekk smerten på eitt minutt?

– Nei, eller, forsåvidt, jo. Dette er jo den bakerste tanna di, og det er jo som sagt stor sjans for at du må trekke den til slutt uansett, så vi kan jo berre trekke den først som sist.

– Du meinar…ehhh no, ehhh… i dag?

– Kjapt gjort, sa tannlegen og greip etter ein tung, blank reiskap. No kjente eg at blodet forlet hovudet mitt, og eg heldt på å dette ut av stolen.

– Vent, vent, vent sa eg, kva var det med penicillinkur? No handla alt om å dra ut tida.

– Jau, det kan vere eit poeng å få ned hevelsen før vi trekker, for  i betent vev er det ikkje alltid bedøvelsen virkar så godt, sa tannlegen.

– På den andre sida, no når tanna er betent, vil den ofte sitte litt laust, av og til er det berre å vippe den ut.

Eg var ute av stand til å ta stilling til noko som helst. Paralysert.

– Eg kan jo allltids sette godt med bedøvelse , og så berre kjenne litt på ho, sa tannlegen. Dei seier alltid det. Og slik blei det.

Ho kjente så kraftig på den at eg merka at ho dirra, og så begynte det å knake i skallen min. Og så kom eit høgt smell.

– Dett var dett, sa tannlegen, då kan vi berre gi oss, det var gullkrona som løsna, og den stubben som står att er så lite å ta tak i at det er ikkje snakk om at eg greier å trekke den. No blir det penicillinkur og deretter operasjon på sjukehuset. Har du Paralgin Forte heime etter sist?

– Ja, jøss, sa eg. Anar ikkje kvifor.

Kom heim, bedøvelsen gjekk ut, og tanna begynte å verke. Kraftig. Leita etter Paralgin Forte-brettet, men fann det ikkje.  Gitt vekk til migrene-kone og vondt i ryggen-kompis. Freste gjennom huset i panikk, etter tjue minutt fant eg ein som eg glefste i meg. Fekk låne to til av ein kamerat, men ville det halde? Ein time seinare var smertene så godt som borte. Hurra. Eg sette meg til på kjøkenet saman med kona mi og to av døtrene mine. Så begynte eg å få vondt i magen. Nokså snart fekk eg så vondt i magen at eg syntes alt dei andre sa var veldig forstyrrande og irriterande, så eg sette meg inn i stova for å få fred. Så begynte eg å få vondt i ryggen. Akkurat så vondt som ein av og til får, og kjenner at dette er så uuthaldeleg at ein må skifte stilling for å få det bort. Problemet var at eg fann ikkje nokon stilling som gjorde det bedre. Eg kraup, låg på magen, på sida, på ryggen med beina på ein stol, men nei. Vart litt redd for å være åleine i tilfelle eg skulle besvime, gjekk ut på kjøkkenet og starta rulle-krype-mage-rygg-oppvsninga mi der. Døtrene mine sjokkerte tilskodarar.

– Nei, Bodil, dette går ikkje, eg har så forferdelig vondt i ryggen at eg må opp og sjå om det er bedre i senga, og eg tør ikkje gå åleine i tilfelle eg besvimer. Kan du bli med?  Ho vart med. Vel komen opp i senga begynte ryggsmertene å virkelig kjøre på. No vart eg rett og slett overkjørt og valdteken av smertene. Dei fylte heile hovudet mitt og fortrengte alt anna, og eg kjende at eg heldt på å misse kontrollen over situasjonen. Fekk lyst til å oppføre meg slik kvinner gjer når dei føder. Gjorde det vel faktisk litt og innimellom. Ringte 113.  Mannen brukte ca 10 sekund på å bestemme seg for å sende ein ambulanse. Med blålys.

– Hent ei bøtte, sa eg til kona mi, eg begynner å bli kvalm. Eg fekk ei kjensle av at hvis eg spente alle musklar i overkroppen og komprimerte brystet på den måten, vart det litt meir til å halde ut. Så begynte eg å få vondt i brystet.

– Er det tungt å puste, spurte 113-mannen.

– Jahhhh, sa eg.

– Er det nokon der med deg? spurte mannen, og eg høyrte på han at no budde han seg på at eg kom til å forsvinne kvar augneblenk. Eg såg meg rundt, det gamle soverommet mitt, kona mi redd og forskremt ved fotenden av senga, og tenkte at slik skulle det altså sjå ut, Ole Johannes, den plassen du skulle døy. Etter eitt kvarter venting på ambulansen vart eg så utslitt, så totalt og fullstendig kraftlaus at eg orka ikkje komprimere meir, orka ikkje stønne meir, berre la meg bakover og let smertene herje med meg. Og så begynte det å gli over.

– No begynner det å gi seg litt, sa eg til herr 113.

– Gjer det det? Jamen, det er veldig gode nyheter. Du veit, vi er trent opp til å alltidd bu oss på det verste, men det betyr at det er ikkje noko akutt alvorleg med deg, sa mannen.

Og idet han sa det, så rann all smerte ut av kroppen min og etterlet eit utslitt og skjelvande, men smertefritt menneskevrak. Når vi ser vekk frå tanna, då.

Ambulansefolka kom, festa elektrodar på meg, eg var så sliten at eg til tider faktisk duppa litt av, eller i alle fall ikkje følgte heilt med, og plutselig skjedde noko uhyre skremmande: Desse tinga dei festa på kroppen min, dei gjekk inn i ein stor koffert med sånne høgspent-symbol (eller noko sånt på). Plutselig lyste det opp masse lys på den kofferten, og den sa «zzzzttt-duuu-dutt» eller noko liknande, og ambulansemann1 bøygde seg fort over meg mot kofferten. I eit tiandedels sekund tenkte eg: «NEI! NO HAR EG FÅTT HJARTESTANS OG NO VARSLAR MASKINA DET OG NO KJEM HAN MED STRYKEJERNA!», og eg skvatt til og sa – Nei! Ikkje strykejerna! og då lo dei godt, begge ambulansefyrane, og ambulansemann 1 sa at «Du kan ta det heilt med ro. Det blir rekna som ein klar kontraindikasjon på defibrillator når pasienten seier akkurat det. Det tar vi som eit sikkert teikn på at han er i live». Og så tok dei meg med på sjukehuset.

- Er det mulig? høyrer eg deg seie. Så her har du dokumentasjonen. Det e so gale, som dei seier der eg bur.

Hvorom allting er, eg landa etter kvart trygt og godt på den konklusjon at dette måtte vere eit nyresteinsanfall. Om det veit eg ein del ting, som bl.a. at det er uhyre smertefullt (og det var det), at det kan gå veldig plutselig over (og det gjorde det jo), at då morfar min fekk det, tok han farvel med familien fordi han trudde han skulle døy (der var vi og) og at svært mange som får urinsyregikt, også får nyrestein. Og eg har hatt urinsyregikt. Eg vart innlagt, dei tok så mange blodprøvar at eg er litt bleik enno, og neste dag kom det fire legar inn til meg, og sa at det var ikkje nyrestein, men eit anfall av panikkangst. Utløyst av tann-trekkinga og kanskje generelt høgt bekymringsnivå dei siste vekene.

– Så det var min dag, sa eg til kameraten min.

– Og du, då? Har du hatt ein fin dag?

PS.: Mista trening mandag og tirsdag pga. verketanna, men gjekk tre timar i fjellet onsdag, fem timar i går, lyste tretti krabber med døtrene mine og yndlingsonkelen min i går kveld, og mens du les dette, så ruslar eg rundt i moltemyrane på tusen moh. og deromkring. Tippar eg har det veldig fint.