Eg er det stoffet draumar er laga av. Av alle ting som kunne skje i livet mitt, valgte eg ut det voldsomste, mest rørande helteeposet eg kunne tenke meg, og så tok eg hovedrolla, og så kjempa eg kampen og vant.

Håpar ikkje det kjem nokon og ringer på no, tenkte eg. Og så tok eg eit bilde og la det ut på bloggen.

Eg slo ein heil oppvekst med mega-kalori-middagar, eg slo i hel to somrar i siloen, der vi drakk kalve-surmelk til leskedrikk og eg la på meg ti kilo, eg rista av meg årevis med  chips og dip og øl og feite pølser. Eg reiv meg ut av ei tvangstrøye av honning i kaffien og speilegg til frokost, eg drog meg opp av sofaen i sakte film, og ut over dørstokken og ut i det hamrande regnet, og eg gjorde det dag, etter dag, etter dag.

Eg er mannen som var så tjukk at han nesten døydde av det. Eg er mannen som såg ut som eit egg med hode, ifølge kona mi. Eg er mannen som nesten fekk ein ankel deformert av urinsyregikt, og var i så dårleg form at han måtte ta pause i ei trapp på ein (1) etasje. Eg er mannen som bestemte seg for å innsjå at i staden for å døy prustande og pesande i løpet av få år, ville legge førti spreke år til livet sitt, og oppleve korleis det var å leve eitt hundre prosent – og som klarte det.

Eg er mannen som sprenger ein trekkhund, eg er mannen som ber sekkane til dei andre når det blir for tungt, eg er mannen som går toppturar med ti kilo randonneski på beina, eg er mannen som kan springe i roten snø. Eg er mannen som kan ta fly frå Bergen til Lyon i joggeklede utan at nokon kastar eit rart blikk på han, for dei ser, at han der, han skal nok av garde og springe eit løp som går over sju fjell og dalar.

Eg har ete tunfisk til frokost og firkorn til middag, eg har sprunge fire hundre etasjar i utvendige leiderar på ei skute i Nordishavet, eg har kjørt hundre intervalløkter på eit år. Eg har opna posten med vondt i magen, av frykt for rekningar som eg ikkje har råd til å betale, fordi eg brukar meir tid på å trene enn på å tene pengar.

No har eg stappa meg med karbohydrat i to dagar, ete medbragt firkorn og fullkornpasta på ein fransk restaurant, eg har barbert meg på brystet så pulsbeltet mitt skal få full kontakt, eg har barbert meg på puppane, så eg skal kunne plastre brystvortene mine, eg har sinksalve og hudkrem som eg skal sause inn kvart eit punkt gnissande punkt på kroppen med, eg har sportsteipa oversida av ring-tærne mine, så dei ikkje skal bli såre,og når eg no skal ut og speide løypa eg skal springe i morgon, så kjenner eg ei djup og sitrande glede over at eg er den eg er, og at eg har gjort det eg har gjort.

I morgon skal eg springe opp og ned eit fjell som er 940 høgdemeter, og så skal eg springe eit godt stykke til, heilt til eg alt i alt har sprunge 20 kilometer.

Og eg skal gjere noko som nesten ingen klarar: Eg skal ikkje fortelle kor lang tid eg brukte. Det er ei helsing til alle tjukkasane der ute, for at dei skal skjøne at dei kan greie akkurat det same som meg: Svar aldri på kor lang tid du brukte, fortell heller kor langt du gjekk. Det første bryt deg ned, det andre bygger deg opp. Det er det som gjev deg det nye livet.

Eg er mannen som vart helten i mitt eige liv. Ikkje fordi eg var så flink til å spele fotball. Ikkje fordi eg hadde så god langrennsteknikk. Ikkje fordi eg var så intelligent. Ikkje fordi eg hadde så god utdanning. Men fordi eg greidde å ete meg mett på den sunne maten før eg begynte på den usunne, og fordi eg greidde  komme meg over dørstokken kvar dag. Meir skal det ikkje til. Det kan faktisk du greie og, det.

Dette er det eg seier til meg sjølv, heile dagen i dag, og heile formiddagen i morgon. Dette er tankane som skal få meg gjennom tjue kilometer så fort som eg greier. Og korleis det går med løpet? Eg trur det skal gå veldig fint. Og eg skal klare det. Om eg så vrikkar foten og må hinke dei site kilometrane, så skal eg over mål. Eg begynner rolig, så tek eg den første timen som ei stadig hardare oppvarming, så tek eit drag opp mot puls 165 (eg føler at ting går litt lettare etter eit slikt), og etter det tek eg det litt som det kjem. Men eg stiller pulsklokka på pip på 130, og skal lyde det, i alle fall til det er fem kilometer igjen.

Finn du ein einaste ting ein halvmaratonløpar treng som manglar her, så er du jammen god.

Løpet begynner kl 1500 lørdag. Nøyaktig ein time etter at eg kjem i mål, legg eg ut ei oppdatering på bloggen. Du kan begynne å sjekke rundt klokka halv åtte, tenker eg 🙂